Normaal lees ik geen krant. Ik heb het wel een tijdje gedaan (geprobeerd), maar ik werd er niet bepaald gelukkig van om te lezen over al die ellende en toestanden in de wereld. Uiteindelijk had ik dan de meeste aandacht voor de puzzelpagina. Maar ja, die heeft helemaal niks met nieuws in welke vorm dan ook te maken. En erg actueel zijn de puzzels ook niet, want 'actuele' puzzels zouden herkenbaar en toegankelijk moeten zijn; dat zijn de Zweedse puzzels in dagbladen zeker niet. Ter illustratie: het synoniem voor 'meisje' bleek 'blom' te zijn - al sla je me dood! En een ander woord voor 'blunderen' was 'miskleunen'. Het spijt me zeer, maar ik hoor mezelf nog niet zeggen dat ik gisteren enorm gemiskleund heb. Of is het misgekleund? (Deze hoort in dezelfde categorie thuis als stofzuigen: gestofzuigd of stofgezogen? Ook zo'n heerlijk discussiepunt.) Herkenbaarheid? Toegankelijkheid? Waar zijn jullie?
Goed, om terug te komen op de krant. Vanochtend dacht ik: laat ik eens gek doen en de krant daadwerkelijk lezen. Om mezelf mentaal voor te bereiden op de overdaad aan negatieve berichten, begon ik bij de columns. Die zijn vaak licht ironisch, soms zelfs cynisch, maar gaan niet over dood en verderf. Leek me een veilig begin. En dat was het ook.
Ik las een stukje van een schrijver die zich uitliet over de waarschuwing van een of ander voedingsadviesbureau dat stelde dat de gemiddelde Nederlander véél te veel zout binnenkrijgt. (Hallo, what else is new! We worden al jaren bedolven onder spam van de overheid en dergelijke voedingscentra over ons slechte eetpatroon en hoe we reddeloos ten onder zullen aan die kilo's zout die we jaarlijks naar binnen werken - hot item!). Via die column kwam ik op een bericht waarin chefkok Pierre Wind aan het woord was. Ik kan het niet laten om dat soort artikelen te lezen, want het is natuurlijk nooit weg om een aantal culinaire tips mee te krijgen: kun je mooi zelf de chefkok mee uithangen op momenten dat je interessante gespreksstof nodig hebt ('Ja, weet u, tante Riet: u kunt veel beter de rucola vervangen voor lollo rosso: nèt iets zachter van smaak en veel vriendelijker voor de gevoelige smaakpapillen') en daar leent dit soort onderwerpen zich uitstekend voor!
En ja, goedgemutste Pierre kwam met tips. En wat voor tips! Betreffende de discussie over het zout, wist hij mij (en ik denk met mij een hoop anderen) flink te verrassen. Ik citeer:
'Doe eens koffie in de tomatensoep!'
Beste Pierre. Hoe lekker het ook zijn mag, ik doe géén koffie in de tomatensoep, alleen al omdat het zo idioot klinkt. Het zal er heel stom uit zien ('Schat, wat doe jij nou?' 'Ja, ik doe koffie in de tomatensoep. Schijnt heel lekker te zijn, hoor!'). Bovendien roept het niet bepaald smakelijke beelden op. En soms is het aanblik nou eenmaal sterker dan de daadwerkelijke smaak, meneer de Wind. Daar zult u vast alles van weten. Koffie in de tomatensoep, dat wordt 'm niet. Maar het is u vergeven.
Even later kwam er nog zo'n uitspraak van de meester der voedingsbereiding. Dit keer ging het over het hoge zoutgehalte van kaas:
'Een tip: rasp eens wat rauwe bloemkool of broccoli over je carpaccio. Dan krijg je echt het gevoel dat je kaas zit te eten.' Geen commentaar.
Ik vestigde mijn hoop ten slotte op de woordvoerder van het Voedingscentrum. Die man moet toch wel met gefundeerde en mooi geformuleerde uitspraken komen?
'Het is superslecht voor je om meer dan 6 gram zout per dag te eten. Dat adviseert ook de Gezondheidsraad.'
Hè bah. 'Superslecht' is geen hoogstaand taalgebruik, maar hoort thuis in een meisjesblad als Hitkrant of Tina. Als volwassene is iets niet 'superslecht', maar 'niet verantwoord' of 'uitermate ongezond'.
En daar komt nog bij, beste meneer de woordvoerder, wat adviseert die Gezondheidsraad nou precies? In de voorgaande zin kan ik geen advies halen, hoor. Of bedoelt u dat de Gezondheidsraad adviseert om meer dan 6 gram zout per dag te eten? Dat lijkt u wel te zeggen, wanneer ik de zinnen meerdere malen achter elkaar lees. Maar dat zal vast niet de bedoeling zijn.
Toch?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten